Nieznana Osobowość cz. 4

Rozdział 4: Ranek

Wszyscy stali zszokowani słowami Nick'a, podczas gdy on zachowywał się jakby go to nie ruszało. 
-O...o czym ty...
-Nie słuchaj go tato. Wstał dziś lewą nogą - powiedział Lucas.
-Nie, coś musiało się stać. Dlaczego miałby wymyślać coś takiego?! - Richard zaczął się denerwować.
-Ah no dopszeeee jusz! Kwiatuszek poprosił mnie bym pilnował ją w nocy przed braciszkami!
-Ha? - skrzywiła głowę.
-To prawda Lily? - spytał ojczym? Tak chyba można go nazywać.
Co mam zrobić?! Czyje się niezręcznie! Z jednej strony Nicolas który nie wiem dlaczego mnie broni, albo przynajmniej tak mi się wydaje. Z drugiej strony jest Lucas, który... jest samotny. Co powinnam odpowiedzieć?! Dziewczyna spuściła głowę i jej grzywka zakryła oczy.
-Tat... - chciał się odezwać niebieskooki.
-Wierze Nicolasowi. Lucas... musimy poważnie porozmawiać. Wiedziałem że nie bez powodu się nią tak zainteresowałeś! - krzyknął wściekły ojciec i zacisnął pięści. Jego małżonka złapała go za lewą rękę by nie zrobił głupstwa.
-A dobra skończ - odpowiedział wkurzony siedemnastolatek. Jego grzywka nie zakrywała już tylko prawego oka, ale oba. Odwrócił się i wyszedł z kuchni.
-Gdzie idziesz?! - krzyknął za nim ojciec.
-W pizdu. Wolisz wierzyć TEMU PRZYBŁĘDZIE NIŻ MI!!! - wydarł się na cały dom.
-C...co ty powiedziałeś? - jego ojciec chyba nigdy nie słyszał by ten tak mówił o swoich przybranych braciach.
-Gówno. Nie czekajcie, nie szukajcie. Wrócę jak mi się zachcę. Narka. - mówił już to z salonu. Za nim szybko wybiegła Lila. Gdy zobaczyła, że chłopak jest przy drzwiach chciała podbiec, ale zatrzymała ją czyjaś ręka. Tuż obok stał Nic.
-Nie przejmuj się nim - powiedział opanowanym tonem.
-Ha...? - zdziwiła się.
-Znam go i od tej strony - położył swoją rękę na czubku głowy dziewczyny, zginając przy tym łokieć bo była znacznie od niego niższa. Stali obok siebie jednak ona była skierowana w stronę drzwi frontowych, on w stronę drzwi od kuchni. Nie widzieli swoich twarzy. Nie mogła nawet na niego spojrzeć, gdyż blokowała ją ręka chłopaka, którą miała na głowie -  Przywyknij. Kiedyś tobie też tak powie. W końcu znudzi się mu zabawa w podrywacza, ale w tedy... - przerwał.
-W tedy co? - spytała cicho.
-Zapomnij... - zabrał rękę i włożył obie do kieszeni spodni - Szykuj się o 9:40 widzę cię na dworze - mówiąc to odszedł od dziewczyny.
-Aa, okey - powiedziała z dziwnym głosem. Na jej twarzy widniał lekki rumieniec. Dlaczego?

Nagle do salonu przyszedł Louise. Dziewczyna spojrzała na niego. Był ubrany tak samo jak wczoraj, a może w sumie nie. To przez to że jego motywem przewodnim jest czerń pomyślała.
-Na co się gapisz? Chcesz gonga? - spytał patrząc na nią.
-Ni...NIE! Ja tylko tak... - odwróciła wzrok. 
-Odezwałaś się do mnie - gdy dziewczyna wróciła wzrokiem na chłopaka on stał tuż przy niej - to niedopuszczalne, wiesz?
-E... AŁ! - poczuła ból prawej ręki.
-CO tu się do cholery wyrabia?! - ojciec wszedł do salonu gdy tylko usłyszał Lily - Louise odsuń się natychmiast! - rozkazał stanowczym tonem.
-Gomene! - natychmiast ją puścił - Za mocno ścisnąłem twoją dłoń! - odchodząc dziewczyna usłyszała jeszcze słowa: to dopiero początek, sis...
-Meh. Pokaż - podszedł zaniepokojony ojczym.
-Nie nic się nie stało! - wyszarpnęła swoją dłoń od Richarda - Ja miałam ją skaleczoną i dlatego tak zareagowałam - skłamała.
-Na pewno? - spytał.
-Tak.
-Rozumiem. A już myślałem że... a nie ważne zresztą - uśmiechnął się pogodnie.

Godzinę później dziewczyna siedziała w salonie czekając, aż przyjdzie czas pójścia do szkoły. W między czasie czytała książkę by odciąć się choć na chwilę od rozmyślania na temat rodziny. Nagle na przeciw niej usiadł najmłodszy z braci. W rękach miał ostre nożyczki. A przynajmniej takie miała wrażenie Lily. 
-Znów się gapisz? - spytał nawet nie spoglądając na dziewczynę.
Szybko wróciła wzrokiem do książki, niestety, chłopak natychmiastowo znalazł się obok niej i obciął jej kosmyk włosów.
-Co...ty...robisz?! - przeraziła się. Bała się ruszyć.
-Mówisz?
-Co z tobą! - nie wiedziała o co mu chodzi.
-Utnę ci język - spojrzał na nią wzrokiem napaleńca.
-A ja ci obetnę ręce, jeśli tkniesz moją panią - nagle ktoś objął dziewczynę siedzącą, od tyłu. Ten głos i sposób w jaki mówił... Lucas.
-Haaaaa? Nie lubię cię już - wskazał na brata nożyczkami.
-Mi wystarczy że ona mnie lubi, prawda siostrzyczko? Lubisz mnie? - jego wzrok był chłodny, nie ten sam co wczoraj. Patrząc mu w oczy wyczuła smutek, samotność, obojętność.
-Hai - odpowiedziała nie zastanawiając się.
-Jestem spełniony!!! - Nagle znów mocno ją przytulił i zgrywał debila jak to było w jego nawyku.
-Co się tak drzesz znów? W całym domu cie słychać - do pomieszczenia wszedł Nicolas. Dziewczyna zmieszała się i znów na jej twarzy przemknął lekki rumieniec. Cholera! Uspokój się pomyślała. 
-Nic na to nie poradzę. Panienka powiedziała że mnie lubi! - odpowiedział jak gdyby nigdy nic niebieskooki.
-Taa, interesujące tak bardzo, że aż wcale - zignorował go rudowłosy w między czasie ziewając. Znów spał? Czy on robi coś po za tym?
-I jak cię tu lubić? - spytał sarkastycznie Lucas.
-Bez łaski - odpowiedział wzruszając ramionami.
-RANISZ!

W holu gdzie już szykowali się do wyjścia, nagle od tyłu zaszedł Lily, Lucas.
-Nie zapominajcie o mnie! Jacy nie mili! - powiedział.
-Kto by się tobą przejmował? Po co w ogóle idziesz z nami? - odezwał się Nicolas podnosząc swoją torbę na ramię.
-Mam zostawić siostrzyczkę w twoich brudnych łapskach? Po moim trupie!
-Byłoby tak fajnie... - szepnął pod nosem.
-Wies... - zaczął brat.
-Doprowadzicie tego małolata do szkoły? - zza pleców Lucasa wyłonił się ojciec z Louisem.
-Ha? To on w ogóle tam chodzi? - spytał żartobliwie niebieskooki.
-Obciąć ci grzywę, kobyło? - spojrzał na brata spod byka mrużąc przy tym oczy. 
-Ty, ty pstryku nie podskakuj gdy starszy mówi! - poprawił swoją bluzę.
-Jesteś raptem rok starszy. Nie rozśmieszaj mnie - powiedział obojętnym tonem młodszy.
-W KAŻDYM bądź razie, - wtrącił się ojciec - doprowadzisz, Nic?
-Zawsze ja... - syknął pod nosem.
-Mówiłeś coś braciszku? - oczywiście stojący obok Lucas usłyszał.
-Nic...
Nagle po schodach zaczął schodzić ostatni z braci.
-AAAAAAAA NIEL ty też idziesz z nami?! - spytał zdziwiony Lucas.
-O co tyle krzyku. - stanął obok Nick'a - Przecież jestem z dziwaczką w klasie - wskazał kciukiem Lilę.
-COOOOOO?! - krzyknął Louise i Lucas jednocześnie. Oczywiście ten drugi głośniej.
-Oj, oj  ty tak serio jesteś z tym krwiopijcą w klasie? - spytał rudowłosy.
Sama nie wiedziałam! Ale gdyby się tak nad tym zastanowić... Siedzi za mną, zawsze cichy i nigdy nie brany do odpowiedzi. I nie dlatego że nic nie umie czy ma znajomości, ale dlatego że jest GENIUSZEM! Nigdy z nim nie rozmawiałam no i ta jego nikła obecność, kompletnie o nim zapomniałam. 
-Chyba dawno po mordzie nie dostałeś.
-Hahah - parsknął śmiechem Lucas.
-ZAMKNIJ SIĘ! Boże ty widzisz i nie grzmisz - powiedział Niel.
-Dla wampirów bogiem jest krew, więc jak może krew grzmieć? - zdziwił się Nic.
-Prosisz się o guza - stwierdził blondyn.
-Może on wyznaje wodę święconą i się kaleczy? Cieszę się że jest moim bratem w takim razie - uśmiechnął się szatańsko Louise.
-Obaj prosicie się o niego! - poprawił się Niel.
-Idziemy? - powiedziała dziewczyna co sprawiło że wszyscy się na nią spojrzeli - No co?
-KWIATUSZKU! Odezwałaś się! - przytulił się do niej niebieskooki.
-O czym ty... - naglę rudowłosy odciągnął brata od Lily.
-Wytłumaczę potem, idź pierwsza - powiedział Nicolas.
-PODŁY! - krzyknął trzymany przez brata Lucas.
-Nie drzyj się bo ci język utnę - uprzedził młodszy.
-NIEMIŁY!
-Przypomnijcie mi żebym kupił zatyczki - powiedział spokojnie Niel.
-WREDNY!
-A mi że on nie istnieje - puścił go mówiąc to.
-Czuję że niknę - zasmucił się Lucas.
-Uważajcie na siebie! - ojciec uśmiechnął się i pomachał dzieciom.

-Czy tylko ja mam wrażenie, że przed chwilą była prawdziwa rodzinna atmosfera? - przytuliła się Gabriela.
-Tak, sam jestem w szoku. Ale kto wie. Może pogodzili się z faktem.
-Oby.

Ciąg dalszy nastąpi...

Następny--->

<---Poprzedni

~LilaSam~