Demon Lasu cz.7 KONIEC?

Rozdział 7: Polujący.

Blady świt...

Słońce wpadało do pokoju Akiry przez szparę między roletami. 

Już świt, co? Heh, ciekawe co u Rose. Powinienem to sprawdzić jako jej opiekun, prawda? A dobra niech stracę. Podniósł się z łózka. Miał na sobie tylko długie spodnie piżamowe bez topu *fanki gołych klat XD*

Ubrał się i zapukał do pokoju dziewczyny. Nikt mu nie otworzył, na górę weszła Jessica.

- O, Akira! Właśnie szłam do naszej Claire sprawdzić co i jak.

- Nie otwiera, ale to dziwne - zaniepokoił się.

- Co takiego? - spytała.

- Czuje powiew spod drzwi... Cholera! - zorientował się.

Otworzył szybko drzwi i zobaczył, że okno otwarte jest na oścież. Podbiegł do niego.

- Uciekła?! Miałeś jej powiedzieć... - zaczęła.

- Mówiłem! Najwidoczniej dawka była za mała - krzyknął.

- Niemożliwe - szepnęła.

- Sama mówiłaś, że dałaś jej najmniejszą.

Kobieta nie odpowiedziała.

- Dałaś, prawda? - odwrócił się do Jess.

- Dałam jej waszą dawkę. Tak na wszelki wypadek. Dlatego to niemożliwe by była za mała. Wam starcza.

- Cholera! Jak mogła nie zadziałać?! Jesteś pewna?

- Tak. Dałam jej twoją dawkę.

- Dzizas - usiadł na łóżku dziewczyny.

- Co teraz? - spytała.

- Idę jej szukać - skoczył przez okno.

- JEZU SĄ OD TEGO DRZWI!!! - podbiegła do okna.

- Na co komu drzwi! - zniknął w głębi lasu.

- Ach, co ja powiem Alexowi?

- Nic nie musisz mówić. Słyszałem - za nią już stał pan domu.

- Hehe... - kobieta się zdenerwowała.

Chłopak po dwóch godzinach szukania znalazł dziewczynę siedzącą przy rzece. Dyszał zmęczony tym ciągłym biegiem. Podszedł do niej zdenerwowany. Złapał za jej ramię.

- Co ty tu do cholery robisz! Nie taka była umowa - myślał, że ta z własnej woli uciekła, przecież dawka była duża - słyszysz?

Pociągnął ją i to co zobaczył z przodu było szokiem.

- Co... co zrobiłaś?! - kucnął i zmienił ton.

- Ja... nie wiem, nie pamiętam. Czemu jestem znowu taka brudna!!! Co się dzieje?! - płakała. Chłopak przytulił ją - nie, bo...

- Mi nic nie zrobisz. Pomiędzy swoimi nie robimy zadymy. Zaufaj mi. Nie uciekłaś z własnej woli? - spytała by się upewnić.

- Nie... nie wiem, nie pamiętam.

Dawka? Ale dostała naszą normę. Czemu nie podziałała? 

- Chryste - powiedział.

- On nie ma z tym nic wspólnego.

- No tak, nie wierzysz - uśmiechnął się by rozluźnić atmosferę - Chodź. Musisz się umyć i uspokoić.

Zabrał ją na barana do domu. Gdy weszli do środka Jessica i Alex patrzyli na nich jak na zbirów. Chłopak kiwnął, by dali spokój.

- Dziewoja wróciła - z kuchni wyłoniła się Vera.

- Daj spokój. Nie czas na to.

Gdy dziewczyna wzięła szybki prysznic, poszła z Jessicą do jej gabinetu.

- Czemu ją tam zabrała? Nas nigdy nie brała - zdziwiła się dziewczyna.

- Musi zrobić dokładne badania, jest duże prawdopodobieństwo, że lek nie będzie działał - odezwał się czytający gazetę Alex.

- Co? Jak to? - zdziwił się Akira.

- Normalnie. W tedy będzie problem - odłożył gazetę i napił się kawy.

W gabinecie...

- Cóż... - przeglądała internet.

- Co jest? - spytała Claire siedząca na fotelu.

- Lek nie będzie działał tak jak myślałam.

- Więc, co teraz?

- Hm, nie wiem. Ciężko mi teraz to powiedzieć. Sama izolacja może ci nie pomóc, ech. Pomyślę i ci dam znać, ok?

- Pf, idę - wstała zdenerwowana.

- Gdzie? - przestraszyła się.

- Do siebie - otworzyła nerwowo drzwi. Z salonu zahaczył ją Akira.

- Co powiedziała?

- Daj spokój, chce iść odpocząć - wyszarpnęła się i poszła schodami na górę.

Siedziała w pokoju przez kilka godzin. Nikt nie przychodził. Bała się siedzieć sama i tego, co ją czeka. Nagle do pokoju wszedł Akira.

- Mam się wynosić? - podparła się łokciami na łóżku.

- Nie, przyszedłem przekazać ci nową metodę życia.

- To znaczy? - spytała zaciekawiona.

- Skoro nie możesz zapanować nad sobą to ktoś ci musi pomóc.

- Ha? - nadal nie wiedziała co ma na myśli.

- Będę siedział z tobą dwadzieścia cztery na dobę - westchnął.

Dziewczyna zrobiła duże oczy. 

- Dlaczego? Musisz spać i w ogóle...

- Hah - zaśmiał się - nie, nie muszę! Śpię, bo to przypomina mi człowieczeństwo, ale nie potrzebuje tego do życia.

- Serio? 

- Yup. Więc będę cię pilnował - powiedział, siadając na jej łóżku.

- Jak tam chcesz - obróciła się do niego plecami i uśmiechnęła.

- Tak właśnie chcę - położył się obok niej.

Leżeli tak przez chwilę. Na dole trwała dyskusja Jess z Alexem. Co oczywiście nie umknęło Claire.

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? On potrzebuje snu - spytał Alex.

- Wiesz, że jak się na coś uprze nie daje za wygraną - uśmiechnęła się.

- Wiem, jest taki jak jego ojciec. Ale dwóch monstrów nie będziemy trzymać w domu.

- Co? - przestraszyła się.

- Przez brak snu zaburzy swoje funkcjonowanie. Sama wiesz najlepiej.

- Ach, co ma się stać i tak się stanie. Nie przemówisz mu do rozsądku.

Dziewczyna się przestraszyła.

Co jest? Przed chwilą mówił, że sen wcale nie jest mu potrzebny. A tym czasem bez niego może stać się czymś takim jak ja... Idiota.

Ta noc zapowiadała się spokojnie, bo przecież miał jej pilnować, a ona nie powinna atakować swoich. Tylko czy aby na pewno? 

Spał z nią do około dwudziestej pierwszej. On się przebudził i zobaczył, że Claire nadal śpi. Postanowił nie dawać znać, że już nie śpi. Leżał tak i myślał, co zrobić, gdyby coś zaczęło się dziać. Jednak nic na to nie wskazywało. Do pokoju po cichu weszła Jess. 

- Co z nią? - szepnęła.

Chłopak pokazał "ok".

- Och, dzięki bogu!

Nagle chłopak przypomniał sobie, że dziewczyny talentem jest słuch. Pokazał gestem ręki by Jessica wyszła z pokoju. Ta się zdziwiła, ale zeszła na dół.

Po chwili Claire przewróciła się na drugi bok, tak że teraz była odwrócona w stronę Akiry. Wtuliła się w niego. Chłopak uśmiechnął się i sam ją po chwili objął zasypiając. 

Spali tak do rana. Chłopak budząc się szukał ręką dziewczyny, jednak tej nie było koło niego. Zerwał się z łóżka. 

No nie! Zabiją mnie! Wstał, ale po chwili drzwi od łazienki się otworzyły, a w nich stanęła Claire ze szczoteczką w ustach.

Chłopak odsapnął z ulgą i padł na łóżko.

- Nie strasz mnie tak więcej!

- Gomene, ale fpałeś i nie fciałam cie bufdzić - mówiła ze szczoteczką w ustach.

- Po to tu jestem, wiesz? By cie pilnować. - przypomniał.

- Tak, tak. Słyszysz? - spytała.

- Co niby? - zdziwił się.

- Ptaki śpiewają - powiedziała.

- Ach, masz lepszy słuch, nic nie słyszę - zamknął oczy i rozłożył ręce.

- No to chodź - powiedziała.

- Gdzie? - podparł się łokciami i patrzył na dziewczynę.

- Na dwór! Usłyszysz je i ty - ubrała bluzę.

- Zwariowałaś? - zaśmiał się.

- No dalej!

Co ją opętało? Coś za szczęśliwa jest. Ach, dobrze że jej umiejętnością nie jest czytanie w myślach bo byłby problem.

Zbiegła na dół pierwsza i już ubierała buty. Akira zrobił to samo. Jessice, Alexa i Vera zdziwiła nagła zmiana Claire.

- Czy coś między wami zaszło? - spytała oburzona Veronica.

- Taa... - powiedział chłopak, ale po chwili został uderzony w ramie przez Claire.

- Tsss! Idziem! - otworzyła drzwi i wyszła pierwsza.

- Idem, idem - powędrował za nią.

Zabrała go na przechadzkę po lesie. Spacerowali tak chwilę.

- Zabrałbym cię do pobliskiego miasta, ale... 

- Spoko, wiem. Nie panuję nad tym.

- Na pewno zapanujesz.

- Yhym, powiedzmy.

- Ej wątpisz!

- Wcale nie! - krzyknęła śmiejąc się.

Chłopak podbiegł do niej i przytulił. 

- Wolę chyba Claire od Rose.

- Zdrada?

- No cóż... Wygląda na to, że twym lekarstwem będę ja!

- Ha?

- No wiesz, spałaś jak aniołek i w ogóle nie wstawałaś. Więc tego, no - podrapał się po tyle głowy.

- Phi! Może tak być.

Pocałował ją w czoło, co sprawiło, że dziewczyna znieruchomiała na chwilę.

Faceci. Pomyślała.

Gdy oni tak się bawili Vera szła drogą do miasta. Przejeżdżający samochód nagle zwolnił i otworzył szybę. Vera zauważyła, że za kierownicą siedział mężczyzna w okularach przeciw słonecznych i mierzył bronią w jej osobę. Dziewczyna instynktownie zrobiła unik, ale...

Strzał usłyszała Claire, nie umknęła jej reakcja Akirze. 

- Co jest? Co słyszałaś?

- Słyszałam strzał.

- Bzdura - prychnął.

- Słyszę... Mężczyzna mówiący coś... "...czas pochować zmarłych, gdzie jest... Akira..." - Claire spojrzała na chłopaka.

- Co...? - przestraszył się. Wiedział bowiem, iż słowo "zmarłych" sama nie mogła wymyślić.

- Zmarłych? - spytała. Chłopak się zmieszał. 

- My jesteśmy... martwi, nie wspominałem? Oboje z Verą umarliśmy. I tak zostaliśmy... odmieńcami - spuścił wzrok.

- Czyli... - zwątpiła.

- Ty też... Cały humor prysnął. Wracajmy...

- Nie! - szarpnęła go za rękaw - proszę... nie...

Usłyszała coś jeszcze, coś co spowodowało lęk.

KONIEC!!!

*Tak wiem burzycie się "LILA CO TO KURNA ZA ZAKOŃCZENIE?!" 
A ja wam na to że spokojnie to zakończenie to w pewnym sensie furtka na drugi sezon tej że historii. Spytacie "Dlaczego jej nie dokończysz i po problemie?" 
A no nie mogę :( Sami widzieliście jak dodawałam posty. I to z dwóch powodów. Po 1 życie priv po 2 niechęć do tej historii. Pewnie odczuliście że te dwa ostatnie rozdziały były pisanie z lekkiego przymusu. Nie mylicie się =/
Wolałam skończyć tą historię niż zostawić ją rozwaloną w połowie. W przyszłości pewnie wyjdzie "Demon Lasu 2" ale póki co tego nie planuję. Albo może nie tyle sezon drugi co "oneshot?" Sama nie wiem czas pokaże :D
Albo wykombinuje kontynuację pierwszego sezonu póki co nie chce pisać z przymusu bo mam ogólny zarys tej historii, ale boje się że nie dam rady wymyślić nic na dzień dzisiejszy dokładniejszego.
To na tyle! Dziękuję za czytanie tego opka :D Zapraszam do komentowania i obserwacji bloga! Za wszelkie błędy bardzo przepraszam! Słyszymy/widzimy się w nowym opku.

  

<---Poprzedni

~LilaSam~