Back Prince Cz.18

They

*Luke*

    Nie wierzę, że to się stało. Jak mogłem jej drugi raz zaufać?! Znów wszystko poszło się jebać! Przyjaźń z Ash'em... Normalny związek... Mam wszystkiego dosyć. A dziś wieczorem te jebane ognisko. Ja nie wiem czy powinienem iść. Ashton pewnie zajebie mnie gołymi rękoma za "zranienie" jego siostrzyczki. Tylko problem w tym, że to jej wina, a nie moja.

    Gdy wyszedłem z domu, poszedłem do garażu po gitarę. Poszedłem z nią na plażę. Miejsce gdzie jest mi dobrze. Zawsze tam. Usiadłem na wydmie i zacząłem brzdąkać. To mnie uspokaja tak samo jak szum fal. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie Anica, która mnie znalazła. Szlag by to. Postanawiam udać, że jej w ogóle nie zauważyłem. Słyszę, że podeszła bliżej.

    – Luke? – odzywa się cicho. Ignor – Porozmawiajmy. Ja nawet nie wiem co się stało. Co z telefonem? O co ci chodziło? – nie denerwuj się, Luke. Tylko się nie denerwuj. Dopiero co się uspokoiłeś – Proszę – kucnęła po mojej lewej. Kur...

    – Co chcesz usłyszeć? – odzywam się póki co opanowany.

    – Co takiego zrobiłam... – prychnąłem.

    – Eh... Jesteś taka głupia czy tylko udajesz? – spojrzałem na nią i widzę, że walczy by się nie rozpłakać – Serio nie wiesz? – przestałem grać i patrze na nią obojętnie choć w środku drę się by ją przytulić, ale nie mogę.

    – Nie, nie wiem. Ani co zrobiłam wtedy, ani co zrobiłam teraz. Proszę, Luke. Powiedz mi – gdy tak patrze na jej smutną i... bezradną twarz, to robi mi się jakoś dziwnie... źle. Wzdycham ciężko. Wygarnę jej wszystko co siedzi mi w środku.

    – Jak by tu zacząć... – nie mam pojęcia.

    – Może od przeszłości? – nie wpadłem na to, dzięki.

    – Więc... Nigdy nie chciałem ci robić takich problemów jakie zrobiłem. To twoja wina. Nie miałem nic do ciebie oprócz tego, że ciągle znikałaś jak tylko pojawiałem się w waszym domu. Irytowało mnie twoje zachowanie, ale to nie przyczyniło się do tego, że postanowiłem cię zgnoić – patrzyłem się przed siebie – Pamiętasz jak pisałaś w tedy z "nieznajomym"? – zrobiłem cudzysłów z palców – Tak naprawdę ty wiedziałaś, że to ze mną piszesz, a ja nie wiedziałem, że po drugiej stronie jesteś ty. Siostra mojego najlepszego przyjaciela, która uciekała ledwo mnie zobaczyła. Pewnie wszystko byłoby okey, gdybyś nie zostawiła wtedy telefonu w salonie. Przyszedłem do was, ale nie zastałem Ash'a, więc chciałem poczekać na niego w salonie. W między czasie chciałem poklikać z moją przyjaciółką. Jak się domyślasz, gdy wysłałem esa na twój telefon przyszła wiadomość. Dziwne, nie? – zaśmiałem się sztucznie – Sprawdziłem przez ciekawość, gdy usłyszałem drugą wiadomość, a przed chwilą wysłałem. Wtedy się wydało. Pogrywałaś sobie ze mną i mnie tym bardzo wkurwiłaś, wiesz?

    – Luke, ja... – nie wiedziała co powiedzieć.

    – Ty wiedziałaś, ale nie kwapiłaś się by mi to przekazać. Ups?

    – Przepraszam... Ja po pro... – przerwałem jej.

    – No i po latach znów popełniłaś ten sam błąd. Znów zostawiłaś telefon, tym razem w kuchni. Ja sobie komentuje bloga,a tu nagle słyszę dźwięk powiadomienia taki sam jak mój, gdy ktoś odpowiada mi na komentarz. Znów sprawdziłem i znów nie wierzyłem własnym oczom. Znów zostałem oszukany praktycznie w ten sam sposób – wyrzuty sumienia mi minęły. Znów jestem na nią cholernie wściekły.

    – Boże, ale ja nie wiedziałam, że czytasz mojego bloga! – zaczęła płakać i tłumaczyć się – Skąd mogłam wiedzieć?!

    – Dobra, skończ. Możesz już iść? Chce pograć, a mi przeszkadzasz – uśmiechnąłem się sztucznie i powróciłem do brzdąkania na gitarze.

    – Przepraszam... – wyszeptała. Wstała i poszła sobie. Dzięki ci Boże!

*Ashton*

    Sprytnie sobie wymyśliłem by Nici zajęła się mną. Dobra, może chodzę z Luiz, ale chyba już nic do niej nie czuje. Nicola jest od niej inna. Ba! Jest sto razy lepsza. Siedzieliśmy w moim pokoju i gadaliśmy na totalnym luzie. Polubiłem ją i myślę, że ona mnie również. Po około trzech godzinach zeszliśmy na dół. Powoli trzeba szykować się na ognisko. Chłopaków zostałem w kuchni. Gaśnica! Ktoś ma gaśnice!

    – Co robicie? – pyta Nicola.

    – Nie podchodź! – złapałem ją za ramię – To na pewno zaraz wybuchnie! Uciekajmy! – grałem przerażonego.

    – HA! HA! – zaśmiał się teatralnie Alex – Tak się składa, że nasz Paul umie gotować. I to całkiem nieźle.

    – Całkiem? CAŁKIEM?! Ja jestę miszczę! – odezwał się oburzony Paul.

    – Taa, jasne...

    – A co gotujecie! – spytała ciekawa. Eh, naiwna.

    – A coś! Niespodzianka! Idźcie gołąbeczki po Luke'a i Anicę – rozkazał brunet.

    – Dobra, ale nie spalcie chaty, ok? – ubierałem w między czasie buty. Chłopak tylko pokręcił zrezygnowany głową i wrócił do mieszania w garnku.

    Wyszliśmy z Nici i ruszyliśmy do domku kilka metrów od mojego. Dziewczyna weszła pierwsza, a ja zaraz za nią. Zamykając drzwi zobaczyłem jak Paul leci w naszym kierunku. Wiedziałem, że zaraz coś eksploduje. Na szczęście, my przeżyjemy.

    – Anica? – zawołała niepewnie Nicola. Usłyszałem czyjś cichy szloch. Jak to czyjś, debilu! Wyminąłem dziewczynę i szybko poszedłem do salonu, gdzie na sofie siedziała skulona Anica z twarzą schowaną w nogach. Zacisnąłem dłonie w pięści. Kurwa, wiedziałem!

    – Stary! Alex kazał wam... – umilkł, gdy najprawdopodobniej zobaczył moją reakcję i usłyszał Anicę. Złapał mnie za ramię – Dałeś słowo, Ash – spojrzałem na niego marszcząc czoło. No tak... Kazał mi nie mieszać spraw miłosnych do przyjaźni. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić! Nie mogę patrzeć jak moja siostrzyczka płacze i wypłakuje się Nicoli w ramię! I to wina tego dupka! Że też mu skurwielowi wybaczyłem! Rozjebie go chyba! – Ash, uspokój się.

    – Jak mam się uspokoić?! Czy ty to widzisz?! – wskazałem na moją siostrę.

    – Widzę, ale kurwa Ashton! Miałeś nie mieszać tych dwóch spraw! – warknął. Po tym jak się uniósł, w pewnym stopniu ochłonąłem. Ma pieprzoną rację.

    – Dobra. Będę udawał, że Luke i Anica po prostu zerwali, a ona wcale nie płakała przez niego. To chyba jakieś wyjście, nie? – powiedziałem i wyminąłem go. Znów idę zamknąć się w pokoju. Czy pójdę na ognisko? Zdecydowanie. Będę udawał przyjaciela Lucas'a.

*Paul*

    Luke nie wie, że my wiemy. Jedynym nie wtajemniczonym jest Alex. Ashton jest chyba najlepszym aktorem ever. Siedzi pomiędzy mną, a Luke'iem i udaje, że nic się nie wydarzyło, nic nie widział. Anica jest zamyślona i patrzy gdzieś w dal. Od czasu do czasu przyłapuje ją na patrzeniu się na Luke'a, ale za to jego ani razu. Śmieje się i też dobrze udaje. Wiem ile Ash znaczy dla Luke'a i utrata go, zaboli wa razy mocniej niż kiedyś. Ashton nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Dlatego go prosiłem o to by oddzielił sprawy rodzinne od przyjaźni. Luke przecież jej nie zgwałcił by go nienawidzić.

    – Gdzie idziesz? – z rozmyśleń wyrywa mnie głos Nicoli. Spoglądam w jej kierunku i widzę jak Anica wstaje.

    – Idę się przejść. Zaraz wrócę – uśmiechnęła się i poszła zarzucając kaptur na głowę. Czy to dobry pomysł by szła sama? Przecież wczoraj go widziałem.

*Luke*

    Po godzinie Ashton poszedł z Nicolą po coś do picia, a ja Alex i Paul zostaliśmy. Jakaś dziwna atmosfera panuje na tym ognisku. Może to mi się zdaje bo staram się olewać Anicę? No właśnie... Gdzie ona jest?! Postanowiłem wstać i się troszkę przejść by sprawdzić czy gdzieś nie ryczy. Nie żeby mi zależało, czy coś.

    – Ej, Luke? – odezwał się Paul.

    – No?

    – Poszukaj Anici, ok? – co on w swatkę się bawi?! Ah, bo on nic nie wie.

    – Poszła się przejść. Daj jej chwilę – przeciągnąłem się.

    – Tylko ta chwila trwa już od godziny, a on tu jest – spojrzałem na niego z uniesioną brwią.

    – "On"? Kogo masz na myśli?

    – Właśnie? – zdziwił się Alex.

    – No Dyan'a – podrapał się nerwowo po karku, a mnie zatkało.

    – ŻE CO?! – warknąłem.

    – Wczoraj widziałem go jak się dziwnie uśmiecha na widok Anici. A ty mi wspominałeś o ty, że on ją chciał wykorzystać i tak jakoś...

    – Teraz dopiero o tym kurwa mówisz?! – ruszyłem biegiem w kierunku w jakim poszła. Muszę ją znaleźć. Jeżeli coś jej się stało to sobie tego nigdy nie wybaczę! To w końcu z mojej winy poszła się "przejść".

~awenaqueen~