Friends Only In Messages cz.21 Koniec

Luke codziennie przyłazi do szpitala. Dziś na bank też przyjdzie. Na dodatek ciągle wysyła do mnie sms'y, a ja... No cóż udaje, że nie mam kasy. W rzeczywistości mam do niego darmowe już od dłuższego czasu. Lekarz powiedział, że mam tu jeszcze zostać na parę dni na obserwacji, a potem wracam do domu. Tu  jest mi dobrze, ale... Nieważne.
-Aniołku, mam coś dla ciebie - wiedziałam, że przyjdzie. Westchnęłam i czekałam aż podejdzie.
-Co znowu?
-Ranisz... - zrobił minę zbitego szczeniaka.
-No mów!
-Mam dla ciebie shaka! - zrobiłam duże oczy. Podał mi kubek i czekał, aż się napiję. W piciu miałam słomkę i czułam się jak pięcioletnie dziecko. 
-Truskawkowy? - zaskoczył mnie tym.
-Yep - usiadł na skrawku łóżka. Nadal malowało się na jego twarzy zmęczenie.
-Luke, słuchaj...
-Nie zaczynaj tak bo się boję - nie kłamie.
-Masz swoje obowiązki więc się nimi zajmij, a o mnie się nie martw. Mama codziennie mnie odwiedza więc ty odpocznij i zajmij się zespołem.
Popatrzył na mnie wzrokiem skruchy. 
-Czy ty mnie w ogóle słuchałaś? 
Chodzi mu o dzień w którym się przebudziłam. O słowa, że rzuci wszystko dla mnie.
-Luke, słuchałam, ale nie chce byś to zrobił. Kocham Asha i nie zniosłabym myśli, że mnie znienawidzi za odebranie głównego wokalisty - zaśmiałam się. Na jego twarzy malowało się rozbawienie. 
-Fajnie, że kochasz Ashton'a, a mnie nie - chyba trochę posmutniał.
-Pfff Asha nie da się nie kochać, no wybacz.
-Humor widzę dopisuje - posłał mi swój zniewalający uśmiech. Boże! Ja chyba naprawdę się w nim zakochuje!
-Poprawił się jak przyszedłeś. 
-Ooo dobrze wiedzieć! - po co ja to mówiłam?! - Dlatego nie odpisujesz! Chcesz bym przychodził! Osz ty!

Posiedział u mnie jeszcze godzinę i rozmawialiśmy bez żadnych spin. Nie wiem czy powinnam go wpuszczać do mojego serca... Boje się, że przyjdzie dzień kiedy będę musiała go wypuścić. Boje się tego dnia. 


Cztery dni później...

-Nie wierze, że to zrobiłeś, Luke!!! - byłam na niego wściekła. 
-Musiałem. Chciałem cię mieć przy sobie...
-My chcieliśmy!!! - poprawił go Ash, który targał moją walizkę do ich domu. 
Tak... Wprowadzam się do nich. Nie mam pojęcia jak to zrobił, ale Luke, przekonał moją mamę. Zamieszkam u nich na dwa tygodnie. Poznałam Caluma i Michael'a, którzy pewnego dnia zawitali do mojej szpitalnej sali. Są tak samo spoko jak Ash i Luke. Myślę, że te dwa tygodnie tutaj upłyną mi w przyjemnej atmosferze. Z racji tego, że oni są szaleni... Mogą też upłynąć w szpitalu. Ale wtedy zabiję Luka gołymi rękami. 
Luke chwycił moją rękę bardzo delikatnie i tak samo delikatnie pociągnął w stronę domu. Weszliśmy do środka, a tam na stole czekała sterta jedzenia. 
-To przyjęcie powitalne nowego członka paczki! - odezwał się Calum.
-Co poradzić? - wzruszył ramionami Michael.
Uśmiałam się pod nosem i razem z Lukiem usiedliśmy do stołu. Jak się dowiedziałam, Luke i Ashtin to straszne żarłoki, więc stąd ten pomysł.

Po wszystkim poszłam trochę odpocząć. Luke myślał, że śpię więc zeszedł na dół. Zrobiłam to zaraz po nim. Ustałam w holu i słuchałam o czym rozmawiają. Nie podsłuchiwałabym gdyby nie fakt, że rozmawiają na ciekawy temat.
-Ale szczerz Luke... - mówił Michael.
-Nom? - Luke leży na kanapie, a na nim Aston. Na przeciwnej sofie siedzi Michael, a Calum brzdąka na gitarze.
-Skąd miałeś jej numer? - musiałam skryć się bo Luke i Ash natychmiast otworzyli oczy słysząc pytanie.
-Znalazłem przez przypadek.
-Bo to nie jest mój numer, nie? - odezwał się Cal.
-Jak twój? - zdziwił się Ash.
-No ten... No co chciałem zerwać z Jen i przez przypadek napisałem do kogoś innego. Mówiłem by Luke, nie brał tego numery i w ogóle nie dotykał mojej komórki... I powiedz, że nie dotknąłeś?
-Nieee... - kłamie, jak nic.
-Luke! OBIECAŁEŚ, ŻE NIE TKNIESZ MOJEGO TELEFONU!!! - widać, nie tylko ja wyczułam kłamstwo.
-To ja idę się przejść, Mikey idziesz? - Ash wyczuł nadciągającą burzę, ale czemu zostawiają ich samych?! Pozabijają się!
-Idę - wstał i poszli.
Ja szybko poleciałam na górę, bo nie chce słuchać kłótni.

Po paru minutach słyszę trzaskające drzwi od pokoju Luka. Postanawiam iść do niego. Uchylam jego drzwi i podchodzę do łóżka. Przygryzam dolną wargę i kładę się obok niego i podpieram się na łokciu.
-Słyszałaś? - Leżał na boku i plecami do mnie. Boi się tego co zrobię.
-Nom
-I? - drążył.
-I nic. A co ma być? To było wieki temu.
Nagle odwrócił się i patrzył na mnie ze zdziwieniem. 
-No co? - spytałam śmiejąc się pod nosem. 
-Nie obrażasz się, ani nie wyprowadzasz... Tak... Nic zupełnie?
-Aaaa! Mam się wynieść? Trza było tak od razu! - już chciałam wstawać, ale przyciągnął mnie i przytulał do siebie na łóżku.
-Nie ma mowy bym cię wypuścił. Codziennie mnie zaskakujesz. Boje się pomyśleć, co będzie jutro - zaśmiał się.
Dołączyłam do niego. Może wreszcie szczęście się do mnie uśmiechnęło. 

   

<---Poprzedni

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Koniec? Koniec. 
:D
A nie chciałam jakiegoś kiczowatego zakończenia więc kończę tak jak kończę i tyle w temacie XD
Dziękuję za komentarze ^^

~LilaSam~